ทำ พูด คิด อย่างไร นั่นแหละคือ กรรม ?

  เจตนาของผู้ให้บริสุทธิ์
มีเจตนา คือความตั้งใจที่จะให้ทานนั้น แบ่งเป็นกาลเวลาได้ ๓ กาล คือ ปุพเจตนา เจตนาที่เกิดขึ้นก่อนให้ แค่คิดอยากจะให้ ก็เกิดปีติยินดีที่จะให้ทาน (คือเริ่มตั่งแต่คิดจะให้ แต่ยังไม่ได้ให้ แต่ว่า เพียงคิดว่าจะให้ นี้เจตนาที่ 1 ) มุญจเจตนา เจตนาที่เกิดขึ้นในขณะกำลังให้ของเหล่านั้น เกิดความปีติยินดี ไม่ลังเลสงสัยในขณะกำลังให้ทาน (คือเริ่มตั้งแต่ขณะที่กำลังจะยื่นของให้ ของนั้นก็ถึงมือผู้รับ นี้เจตนาที่2) อปรเจตนา เจตนาที่เกิดขึ้นหลังจากได้ให้เรียบร้อยแล้ว แล้วเกิดความปีติยินดีในการให้ของตน แล้วก็รู้สึกยินดี เบิกบาน ว่าเรานี้ได้ให้ทานแล้ว แม้จะผ่านไปนานแล้ว เมื่อคิดถึงทานที่เคยให้ ก็มีปีติยินดี (คือเริ่มตั่งแต่ของหลุดจากมือไป ถึงมือผู้รับเรียบร้อยแล้ว แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็ไม่เสียดายของ ไปจนกว่าจะได้รับอานิสงส์ทานนั้น)
ทานอย่างนี้มีผลมาก ท่านกล่าวไว้ว่า เมื่อผลทานนี้เกิดขึ้นแก่คนที่ให้ทาน ถ้าหากว่าเมื่อเขาไปเกิดในชาติใหม่ ถ้าเขาทำทานด้วยความบริสุทธิ์ คือ จิตใจเบิกบานทั้ง ๓ กาลนี้ เขาจะมีความสุขในปฐมวัย มัชฌิมวัย และปัจฉิมวัย
ถ้าเราทำบุญ ให้ทาน ด้วยจิตใจที่มีความปีติยินดี โสมนัส ทั้งใช้ปัญญาด้วยแล้ว เชื่อกรรมและผลของกรรม ครบทั้ง ๓ กาล บุญของผู้นั้นย่อมมีผลมาก