การนั่งสมาธิที่ดี ต้องทำจิตให้นิ่ง นั่งตัวตรง ในท่าขัดสมาธิ เท้าขวาทับเท้าซ้าย มือขวาทับมือซ้ายวางอยู่บนหน้าตัก หัวแม่มือทั้งสองชนกันเพื่อให้ธาตุไฟในกายโคจรครบวงจร ตาในไม่หลับ ปิดเฉพาะเปลือกตา ลูกตาในลืม และรวมสมาธิจิตอยู่กลางหน้าผากระหว่างช่วงต่อของหัวคิ้วที่เรียกว่า อุณาโลมซึ่งสภาพของจิตโดยธรรมจิตจะพุ่งออกจากทางนั้น
ขั้นต่อไปเป็นการฝึกลมปราณให้หายใจเข้าหนักและลึกที่สุดพร้อมกับกำหนดจิตว่า "พุท" และหายใจออกให้ลมหายใจหมดจากปอด แล้วกำหนดจิตว่า "โธ" กระทำซ้ำไปเรื่อยๆ ครั้งแรกอาจจะขัดข้องอยู่บ้าง มีอาการเมื่อยชาที่เท้า ก็ต้องข่มจิตโดยใช้ขันติธรรมเป็นที่ตั้ง ต่อสู้ทุกขเวทนาจนถึงที่สุด...
พลังแห่งกายในกายที่เกิดจากการบำเพ็ญสมาธินี้ เป็นสิ่งที่อธิบายง่ายแล้ว องค์สมเด็จพระสมณโคดมซึ่งเป็นพระสัพพัญญูนักปราชญ์แห่งยุคในทั่วชมพูทวีปหาผู้เปรียบเสมือนมิได้ พระพุทธองค์คงไม่ทิ้งคำว่า "ผู้ใดถึงธรรม ผู้นั้นถึงตถาคต ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นตถาคต"