ความเพียรภาวนา ถึงตั้งจิตให้ดี เกิดขึ้นได้ทุกที

ขณะท่านเดินธุดงค์ ได้หลงป่าไปถึงยอดห้วยมันเป็นหน้าผาเจ้ากรรมเราเหยียบก้อนหินพลาดหกล้ม หินบาดพื้นเท้าแผลลึก พอดีจวนจะมืดอยู่แล้ว หยิบเอาผ้าอังสะมาพันแผล แล้วตัดสินใจปีนป่ายขึ้นตลิ่งชันๆ ต่อไป พักนอนตลอดคืนแต่นอนไม่หลับ กลดมุ้งกางไม่ได้ลมแรง ทางพื้นดินนอกจากปลวกจะมารบกวนแล้ว เจ้ามดก็พากันแห่มารุมกินเลือดที่แผลและเหงื่อตามตัว ที่ตาต้องเอาผ้าพันไว้ มิฉะนั้นแล้วมันจะมารุมกินน้ำตาเรา เราทนกัดฟันฝืนเดินฝ่าก้อนกรวดหินลูกรังกลางโคก ทั้งๆ ที่เจ็บเท้าแทบจะไปไม่รอด เดินไปกว่าจะถึงหมู่บ้านก็ราวสามโมงเช้า คิดจะขอข้าวเขาฉันตรงๆ ก็กลัวจะเป็นโทษ จึงพูดเป็นอุบายว่า พวกเรายังไม่ได้ฉันข้าวเลย แล้วก็เจ็บแผลที่เท้า จะไปบิณฑบาตก็ไม่ได้ ท่านอ่อนสีเพื่อนคู่ทุกข์ก็เป็นลมหน้ามืด ลุกไม่ขึ้น เขาบอกว่าจะได้ฉันข้าว คอยเขาเอาข้าวมาให้ฉันก็หายเงียบ

ความหิวความเพลียก็ประดังเข้ามา ดีที่มียาแก้ลมติดถุงย่ามไปด้วย ช่วยพยาบาลท่านอ่อนสีกว่าจะลุกขึ้นได้ก็สายร่วมสิบโมงเช้า ถามเด็กสองคนที่เฝ้าบ้านอยู่ก็ได้ความว่าผู้ใหญ่เข้าป่าไปหากินหมดแล้ว จึงขอแลกข้าวด้วยไม้ขีดไฟ เพราะสมบัติอะไรเราก็ไม่มี ยังเหลือแต่ไม้ขีดไฟคนละสองกล่อง แลกข้าวเหนียวได้สองกระติ๊บ น้ำพริกถั่วเน่าสองจาน กับต้มผักชะอมสองมัด พากันฉันอย่างเอร็ดอร่อยนี่กระไร พอฉันเสร็จแล้ว เท้าเรายิ่งเจ็บใหญ่ เจ็บเอาจนเนื้อแข็งเต้นเลย เราพากันทนทรมานอยู่ที่นั่น จนตะวันบ่ายสามโมงเศษๆ จึงได้พากันเดินเขยกๆ ไปอีกราวสามกิโลเมตร เมื่อแยกจากท่านอ่อนสีแล้ว

คืนวันหนึ่งเราได้ยินเสียงเสือร้อง เรากลัวจนตัวสั่นสะท้าน นอนไม่ได้เหมือนเป็นไข้จับสั่น เหงื่อเปียกยอมสละชีวิตว่า เรายอมสละความตายแล้วมิใช่หรือจึงได้มาอยู่ ณ ที่นี้เสือกับคนก็ก้อนธาตุสี่มิใช่หรือ ตายแล้วก็มีสภาพเช่นเดียวกัน แล้วใครกินใคร ใครเป็นผู้ตายและใครเป็นผู้ไม่ตาย ทำให้ใจเราวิเวกมาก แม้ชีวิตของเราจะแตกดับเพราะการภาวนา เราก็จะยอมทุกๆ วิถีทาง ชีวิตนี้ ของเราขอให้เป็นเหมือนดอกบัวบูชาพระฉะนั้นเถิด

เมื่อยอมสละพิจารณาด้วยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอยู่นั้น เสียงเสือก็ไม่ได้ยิน ภายหลังเมื่อได้ยินเสียงของมัน ใจก็เฉยๆ เห็นเป็นลมกระทบวัตถุอันหนึ่งแล้วมันก็เกิดเสียงออกมาเท่านั้น แล้วเราก็ทำความเพียรตามที่เราได้ตั้งปณิธานไว้ตลอดพรรษา ทรมานตนด้วยการอดอาหารอยู่ห้าวัน เราได้มีโอกาสประกอบความเพียรอยู่อย่างสม่ำเสมอ ความรู้และอุบายต่างๆ ที่เป็นของเฉพาะตัวย่อมเกิดมีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ เราไม่ต้องนั่งหลับตาภาวนาละ แม้จะนั่งอยู่ ณ สถานที่ใด เวลาไหน มันเป็นภาวนาไปในตัวตลอดกาล พิจารณาตนและคนอื่น ตลอดถึงทิวทัศน์ มันให้เกิดอุบายเป็นธรรมไปทั้งนั้น อตีตารมณ์ไม่ว่าจะเป็นส่วนอิฏฐารมณ์และอนิฏฐารมณ์ก็ตามสัญญาเก่า มันนำหยิบยกขึ้นมาให้ดูล้วนแล้วแต่เป็นไปได้เพื่อธรรมสังเวชทั้งสิ้น ...

โดย : พระหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี วัดหินหมากแป้ง จ.หนองคาย

  นำข้อมูลออกพิมพ์ !